« indietro
|
NÝÁRSMORGUNN
Þau einu sem hafa komist lífs af eru japönsk fjölskylda sem slökkt hefur á neonskiltunum í höfðinu og lætur birtuna yfir Bláfjöllum duga
Þegar drengurinn brýtur skæni á Tjörninni með tánni heyrist lágur brestur sem brotni vængur
Hann nær foreldrum sínum á brúnni þar sem þau herða gönguna Þau ætla að vera komin inn áður en myrkrið setur aftur á útgöngubann
ÆTTJARÐARLJÓÐ
Kuldinn býr mér híði úr kvíða færir svæfil úr dúnmjúkri drífu undir höfuð mér snjóbreiðan voð að vefja um sig
Ég legði eyrun við brestum í ísnum í von um að heyra hann hörfa ef ég vissi ekki að ég frysi föst
Ísinn sleppir engum
Landið mitt útbreidd banasæng nafn mitt saumað í hélað ver
NORÐUR
Hægt eins og búrhveli líðum við gegnum sortann sem er hvítur hér á heiðinni
Hann er fastheldinn á sitt og gefur aðeins eftir eina stiku í einu
Örskamma stund leiftra þær ì vegarkantinum eins og eldspýtur litlu stúlkunnar í ævintýrinu og lýsa okkur þar til við komum aftur upp í vök að blása
NÓTT
Um leið og þú sofnar gliðnar fang þitt og ég á ekki lengur þar skjól hlerar bresta og sjórinn brýtur sér leið
Eg sekk um þúsund faðma án þess að nokkur þeirra nái á mér taki
Hægt lætur hafsbotninn undan þungum svefni mínum
Uggur stefnir að mér brátt berst hann inn í draum minn og vitjar nafns
BROTTFÖR
Við endann á landganginum verður mér á að líta um öxl
og þú ert horfinn sjónum
Handan rúðunnar hefur nýr dagur sig upp af stéttinni fjallabláminn breiðist þvert um hug minn
Þegar ég ætla að halda aftur af stað stíg ég í kjólfaldinn fararsniðið er fyrir stærri konu en mig
Vélin bíður úti á brautinni og ég finn að flugbeittir hreyflarnir eru komnir inn að hjarta mér
TRÓJA
Borgarmúra ber við blindan himin Guðirnir hafa snúið við mér baki Þeir æsa gegn mér ógnarher hamstola múg úr myrkri
Húð yfir heitu blóði strengd um hælinn
Brýni vopn mitt á beinum óvina minna svo hegg ég hælinn af
Tek fram hníf er sólin sest sofið bara, nú tálga ég hest
ANNA
Á daginn berst ekki múkk frá Önnu sem býr í ekkjudómi á efri hæðinni – nema þegar hún dottar yfir dagbókinni og missir hana í gólfið
Annars ekki múkk
Öðru máli gegnir á næturnar þá brýst út heilmikið heljarinnar múkk Vinir Önnu vaða upp stigann heilsa með hrópum og slá upp veislu Sumir eiga súrmjólk á flösku aðrir luma á eggi
Undir morgun fá nágrannarnir nóg af fiðlum og fjöldasöng Gestirnir kveðja með hraði og stíga inn í steypta veggina
Þegar lögreglan lýkur upp dyrunum situr Anna við eldhúsborðið og skrifar
ÆGISÍÐA
Tiplandi tjaldur í sandi gerður af meistarans höndum – eins og þú
Og nú er sagt að þú sért farin á betri stað
Það efast ég um enda ekkert að þessum fyrr en nú að stráin hópa sig óttaslegin saman á bakkanum – þúsund fingur upp til Guðs
LANGANES
Sátum í svartri fjöru opið haf til austurs túnin flekkótt af fé himinn af háfleygum vængjum
Þá kom þoka huldi fjallið, himin og hunda þú varst á undan mér inn gekkst inn í horfið hús
Líklega átti ég að leggjast á bæn og þakka þennan dag en hver var ég að grípa fram í fyrir Guði
margradda hvíslinu í móanum?
SIGURGLEÐI
Bóndi ekur vígreifur um sveitina með dauða tófu á húddinu
Hann sat um grenið inni í jeppanum svo dýrið fyndi bara lykt af bensíni ekki manni
Enginn minnist á Akkiles eða Hektor og sjálf get ég setið á mér
SKAGAFJÖRÐUR
Ég reyni að vera alúðleg við börnin svo þau hirði um leiðið mitt þegar þar að kemur mylji köku ofan í grasið á afmælinu mínu og fari með ljóðið um fingruðu kýrnar þá sjálf orðin gömul og grá
Samt á ég eftir að þekkja þau aftur á himneskri húsalyktinni
alltaf skulu þau ilma eins og Jesúbarnið |
LA MATTINA DEL PRIMO DELL’ANNO
Gli unici sopravvissuti alla notte sono una famiglia giapponese che ha spento le insegne al neon nelle proprie teste e si è arrangiata con la luce sopra le montagne
Quando il ragazzo spacca la pellicola di ghiaccio sul lago con la punta del piede un cupo schianto risuona come lo spezzarsi di un’ala
Raggiunge i suoi genitori sul ponte dove accelerano il passo Vogliono essere al sicuro al chiuso prima che il buio imponga di nuovo il suo coprifuoco
Il freddo mi fa una tana fatta di paura mi mette un cuscino di soffice cumulo sotto la testa una coperta di neve per fasciarmi
Appoggerei l’orecchio all’incrinarsi del ghiaccio nella speranza di sentirlo ritirarsi se non sapessi che rapidamente rimarrei congelata
Il mio paese un esteso letto di morte le mie iniziali cucite sulla biancheria gelida
NORD scivoliamo attraverso l’oscurità che è bianca qui nella landa
e concede solo un palo alla volta
Per un istante lampeggiano sul lato della strada come i fiammiferi della bimba nella fiaba che ci fanno luce finché non risaliamo al buco nel ghiaccio a respirare
Mentre ti addormenti le tue braccia scivolano di fianco non c’è più rifugio per me adesso i chiavistelli esplodono e il mare si apre un varco
Affondo attraverso mille braccia nessuna delle quali mi afferra
Lentamente il fondo marino cede sotto il peso del mio sonno
Un’inquietudine si dirige verso di me presto scivolerà nel mio sogno come una visitazione
Alla fine della rampa mi sono voltata a guardare
ma tu eri scomparso dalla vista
Oltre il vetro un nuovo giorno sorge dal marciapiede il blu delle montagne si diffonde nella mia mente
Mentre mi volto per continuare il mio cammino inciampo nell’orlo che il mio viaggio ha pensato per una donna più alta di me
L’aereo attende sulla pista e io sento come se le amare lame dell’elica mi fossero entrate nel cuore
TROIA
contro il cielo cieco Gli dei mi hanno voltato le spalle istigano contro di me un forte esercito una massa frenetica di oscurità
La pelle tesa sul sangue caldo del tallone
Affilo la mia arma sulle ossa dei miei nemici poi trancio il tallone
Estraggo il mio coltello mentre il sole cala dormi adesso, ti intaglierò un cavallo
da Anna che vive in vedovanza ai piani alti – tranne quando si appisola sul diario e le cade sul pavimento
Altrimenti non un suono
Ma di notte è un’altra storia allora c’è un incredibile baccano gli amici di Anna corrono su per le scale salutano urlando e inziano una festa Alcuni con una bottiglia di siero di latte altri con uova nel grembo
Verso l’alba i vicini sono stufi di violini e canzoni popolari Gli ospiti se ne vanno in fretta fondendosi coi muri
Quando la polizia forza la porta Anna è seduta al tavolo di cucina e scrive
L’ostrichiere che si muove frenetico sulla sabbia fatto dalla mano del signore – come te
E adesso è stato detto che sei andato in un posto migliore
Ho qualche dubbio perché non c’era niente che non andasse in questo almeno fino a adesso quando i fili d’erba si accalcano timorosi sulla riva – mille dita che invocano Dio
Sedevamo nella nera baia il mare aperto a est il campo di casa punteggiato di pecore il cielo con ali d’alta quota
Poi venne la nebbia a velare le montagne, il cielo e il cane entrasti avanti a me nella casa scomparsa
Probabilmente mi sarei dovuta inginocchiare in preghiera ringraziando per quella giornata ma chi ero io per interrompere Dio
nel bisbiglio dalle mille voci della brughiera?
Il contadino guida compiaciuto attraverso il distretto una volpe morta sul cofano
Ha assediato la sua tana seduto nella jeep così che l’animale fiutasse l’odore della benzina non quello umano
Nessuno menziona Achille o Ettore e io so come tenere a freno la mia lingua
Cerco di essere gentile con i bambini così si occuperanno della mia tomba quando sarà giunta l’ora sbricioleranno biscotti nell’erba il giorno del mio compleanno e reciteranno la poesia sulle mucche saltellanti anche loro ormai vecchie e grigie
Li riconoscerei lo stesso dall’odore celestiale della stalla
|
¬ top of page
